We zien een campus die aanvoelt als een lange wandeling, een landschap. Deze campus is gegroeid, in plaats van gebouwd. Geen façade met aangelegd groen, maar een ecosysteem vol bodemleven, wilde vogels, schaduw en licht. Tussen de gebouwen kronkelen paden, groeien kruiden en stroomt water. Je hoort stemmen uit open werkplekken, ziet kinderen spelen in een collectieve opvangplek, loopt voorbij een bibliotheek waar iedereen welkom is.

Vanuit deze plek is een andere academie gegroeid. Een academie waarin wetenschap niet vooruitloopt op het leven, maar erin meebeweegt. Ze is niet langer een ivoren toren, maar een komposthoop: rijk aan restjes, traag werkend, voedend. Opnieuw en opnieuw. Wat telt, is niet enkel output, maar betekenis. Onderzoek, onderwijs en zorg horen samen.

Carrières bewegen mee met levensfasen. De academie ondersteunt dit door heldere keuzes te maken. Loopbanen zijn modulair. Technologie wordt ingezet om werkdruk te verlagen en samenwerking te versterken. Onderzoek richt zich op systeemverandering, op de lange termijn. Studenten leren niet enkel vakken, maar ook verbanden: tussen data en ethiek, ecologie en economie, verbeelding en besluitvorming.